Mieszkająca w mieście gdzie wraz z nią prawie setki par oczu patrzy w te same ulice jadąc tramwajem.
Gdzie bezlitosny smog wbija w płuca tysiącom ludzi igły jak krwiożercza, rządna poklasku bestia.
Gdzie nikt nikim się nie interesuje, a jedynie pies Dżoka czeka co dzień na swojego Pana.
Gdzie kamienica "Piekło" wzbudza obrzydzenie przechodniów jak przesolona zupa.
To tu pierożki ze Stylowej smakują jak odbicie wszystkich twoich zalet i złotych barw.
To tu tęskni się za Kinem Wanda spoglądając w stare fotografie.
Ale też tu trwa ciągła walka o przeżycie.
Walka o wybicie się ponad szeregi chmar studentów.
To tutaj, musisz wyprówać z siebie resztki dobroci i zainteresowania aby w końcu stać się egoistą w swojej pracy czekającym aż komuś podwinie się noga.
To tutaj, patrzysz na Wisłe w porze deszczu i myślisz: "przerażająca".
Patrzysz też na nią, gdy setki turystów spaceruje karmiąc kaczki i myślisz: "cudownie".
Tutaj mieszkam.
Mieszkam jak ten potężny szkieletor płonący brzydotą wśród tras kolejowych.
Mieszkam wzruszając tak naiwnie na widok kłódek na kładce Bernadetki.
Zakładam ciepłe skarpety i pragnę opowiedzieć Wam moją historie.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz